ترس های زیزیلی

یادمه از بچگی می ترسیدم

از خیلی چیزها. از سوسک، از زیرزمین خونمون، از تاریکی مخصوصا تاریکی پستو، از واکسن، از آمپول و از دندونپزشکی و از خیلی چیزهای دیگه.

جالبه که من همیشه به خاطر شجاع بودنم تحسین می شدم و زیزیلک به ترسو بودن متهم می شد چون اون شجاعت این رو داشت که به ترس هاش اعتراف کنه و من بزرگترین ترس زندگیم که باعث می شد به همه ترس هام غلبه کنم ترس از بیان ترسم بود.

می ترسیدم که به ترسو بودن متهم بشم و می ترسیدم که بخاطر ترسم دیگه دختر خوب و حرف گوش کنی که همه انتظار داشتن نباشم.

حالا بعد این همه سال بلاخره شجاعت پیدا کردم که بگم می ترسم. حالا دیگه همه می دونن که از سوسک، از آمپول و از دندون پزشکی و از خیلی چیزهای دیگه می ترسم.

حالا براتون اعتراف می کنم که می ترسم. خیلی هم می ترسم. اینقدر می ترسم که یک هفته است این ترس زندگی رو برام کابوس کرده. شب و روز ولم نمی کنه.

اره می ترسم از فردا (جمعه) می ترسم. از همه چیزش می ترسم از اینکه ما بریم و بقیه نیان. از اینکه ما بریم و بقیه بیان و همه با هم کتک بخوریم و بیشتر از همه از اینکه کسی صدمه ببینه ( بخصوص نزدیکانم) می ترسم. بخصوص برای مخمل از همه بیشتر می ترسم چون که تو این شبها، هر شب کابوس از دست دانش رو می بینم.

می ترسم. خیلی هم می ترسم. ولی باز هم مثل بچگیم این ترس باعث نمی شه که نرم یا از کسایی که برام مهم هستن بخوام که نرن. چون باز هم ترس بزرگتری وجود داره که باعث میشه بر همه این ترس ها غلبه کنم.

الان راحت اعتراف می کنم که می ترسم چون الان دیگه بزرگترین ترس زندگیم اعتراف به ترس نیست. تا این اواخر فکر می کردم بزرگترین ترس زندگیم از دست دادن کسایی که دوستشون دارم ولی این روزها می فهمم که ترس بزرگتری هم وجود داره و اون . . .

متاسفم نمی تونم بگم خودتون حدس بزنید.

آره می ترسم. خیلی هم می ترسم ولی بیشتر از همه از آینده کشورم می ترسم.

پ.ن. : فکر کنم باید به فکر یه اسم جدید برای مخمل باشم وگرنه متهم می شم به مخمل دوستی. :)