دوست واقعی

مدتها بود که چندتا مطلب تو ذهنم مونده بود و می خواست بیام و اینجا بزارمشون ولی این چند وقت اینقدر سرم شلوغ بود و یا حال و حوصله نداشتم که دست و دلم به نوشتن نمی اومد. ولی امروز که اومدم و اولین پست رو گذاشتم دستم راه افتاده و دلم نمیاد مطلب جدید نذارم. این آخرین پست امروزه ولی آخرین پستی نیست که توی سرمه:

ظهر یک روز جمعه اواسط مهرماه:

ظهر خونه مامان خانوم منتظر نونوچه و کلوچه بودیم که بیان برای نهار که زنگ زد، صداش خیلی ناراحت بود و ازم خواست در مدتی که ماموریت میره مراقب خانوم نارنجی باشم. یه چند وقت بود که رفتاراشون مشکوک بود و ما هم دلمون گواهی بد می داد. موقع خداحافظس پرسیدم مطمئنی که همه چیز مرتبه؟ زد زیر گریه و گفت نه. ظاهرا برای درددل اومده بود جلوی خونه و ما هم نبودیم. ازش خواستم بیاد دنبالم که با هم صحبت کنیم. خلاصه تو اون ظهر جمعه که مامان خانوم بعد از مدتها فسنجون درست کرده بود و ما منتظر یه نهار و یه بعداز ظهر شاد و خوب رو داشتیم همه چیز یکدفعه خراب شد.

حدود یکساعت با هم حرف زدیم. با هم که نه ! اون حرف زد و من گوش کردم، اون گریه کرد و من گریه کردم. نمی دونستم تو این جور مواقع باید چکار کنم و چی بگم. اول که سوار ماشین شدم فکر کردم خانوم نارنجی می خواد ترکش کنه ولی بعد فهمیدم خودش دیگه نمی خواد زندگی کنه. دلایل زیادی داشت که از نظر خودش خیلی معتبر بودن ولی من راستش رو بخواید دلیل قانع کننده ای توشون پیدا نکردم. البته چرا خب یه چیزایی بودن ولی من بیشتر ناراحتی و غصه ام از این بود که خانوم نارنجی کم و بیش همه این دلایل رو قبول کرده بود و ازش یه فرصت برای جبران گذشته ها می خواست و آقای زرد (البته اگه قبلا در موردش می خواست بنویسم آقای سبز بود شایدم یه رنگ دیگه ولی زرد نبود) قبول نمی کرد که نمی کرد. می گفت الان که من گفتم هر چقدر هم تغییر کنه و هر کاری کنه دیگه از نظر من ارزشی نداره. مرغ آقای زرد یه پا داشت. فقط یه پا. می گفت یه سال بود که به این مسئله فکر کردم ولی تازه دو هفته است که به خانوم نارنجی گفتم.

نمی دونستم چی بگم. تصمیمی بود که گرفته بود و حرفهای من هیچ تاثیری نداشت. بهش گفتم یه چند وقت جدا از هم باشید و بعد تصمیم بگیرید ولی قبول نمی کرد. بهش گفتم هیچ راهی نداره و اونم گفت نه. گفت که خانوم نارنجی نمی خواد کسی بفهمه و ازم قول گرفت به کسی نگم و حتی اگه می خوام به مخمل بگم فقط یه بخش هایی از حرف هاش رو بگم.

وقتی از هم خداحافظی کردیم به این فکر می کردم که واقعا به این راحتی میشه یه خط قرمز کشید به سه سال دوستی و 5 سال زندگی . من دیگه عاشقت نیستم و فقط دوست دارم واسه همین می خوام برم دنبال زندگیم. همین؟ یه روز پاشی خانومت رو ببری کافی شاپ و بگی من دیگه نمی تونم باهات زندگی کنم؟

یکبار دیگه به همه خاطرات مشترکمون نگاه کردم. هر دوتاشون رو خیلی خیلی دوست داشتم مخصوصا خانوم نارنجی رو که بهترین دوست سالهای اخیر زندگیم بود. لحظه های خیلی خیلی خوبی داشتیم و تا قبل از مهر ماه حتی یک لحظه هم شک نکرده بودم که این زندگی ممکنه پر از مشکل باشه و این جوری خراب بشه. راستش اگه بخوام منصف باشم اگه بهم می گفتن یکی از این دوتا اون یکی رو نمی خواد من فکر می کردم این خانوم نارنجیه که از دست آقای زرد و کاراش خسته شده :(

واقعا آدما قصه های عجیب و غریبی دارن که هر چقدر هم بهشون بزدیک باشی نمی تونی داستانشون رو حدس بزنی.

از همون لحظه این مسئله همه فکر و ذهنم رو به خودش مشغول کرد و از همه بدتر احساسی بود که در مورد خانوم نارنجی و رنجی که می کشید، داشتم. فکر کن شوهرت دیگه دوستت نداشته باشه و تو هنوز عاشقش باشی و بهش التماس کنی که باهات زندگی کنه.

تا چند وقت قبل من می گفتم هیچ مردی ارزش این رو نداره که بخاطر بودن باهاش بهش التماس کنی ولی حالا که یک کم نزدیکتر به قضیه نگاه می کنم می بینم اگه من هم جای خانوم نارنجی بودم شاید پا روی احساستم می ذاشتم و بخاطر زندگی 5 سال با گوشت و خونم ساخته بودم و بخاطر انرژی که این سالها گذاشته بودم و حتی شاید بخاطر اینکه تو این مملکت لعنتی اسم طلاق روم نباشه، التماس می کردم. خلاصه داغون شدم. خیلی داغون شدم. مخصوصا که این مسئله رازی بود که باید نگهش می داشتم و نمی تونستم با هیچکی در موردش صحبت کنم و از اون مهمتر اینکه فکر می کردم شاید تجربه زندگی مشترک من و مخمل بتونه بهشون کمک کنه ولی مسائل اونقدر خصوصی بود که نمی تونستم به آقای زرد و خانوم نارنجی بگم و هنوز هم این سوال برام مطرحه که واقعا راهی هست که من بتونم کمکشون کنم یا نه؟

طبق قولی که داده بودم همه جریان رو حتی به مخمل هم نگفتم و فقط تا مدتها همش به مخمل می گفتم آخه یعنی میشه به همین سادگی همه چیز رو بهم زد؟ هنوزم نتونستم با این قضیه کنار بیام.

صبح یک روز کاری اواسط آبان ماه:

بعد از مدتها خانوم نارنجی شروع کرد به فرستادن ایمل و کمی تو اینترنت فعال شد. من و مخمل فکر کردیم بعد از اینکه رفتن پیش مشاور (آقای زرد گفته بود بابای خانوم نارنجی پیشنهاد کرده برن پیش مشاور و بعد تصمیم بگیرن) اوضاع خوب شده. زنگ زدم به آقای زرد و اون گفت فایده ای نداشته. دنیا رو سرم خراب شد.

خلاصه اون روز صبح هم یه ایمیل از خانوم نارنجی گرفتم. از همون هایی که هر روز چند تا میگیرم و سریع می خونم و بعد هم پاکشون می کنم. از همون ایمیلهایی که این روزها زیاد رد و بدل میشه و قراره که با خوندنشون ما آدمای بهتری بشیم و بهتر به زندگیممون نگاه کنیم. ایمیلش در مورد دوست واقعی و دوست معمولی بود. حتما شما هم تا الان دیدینش. تو حالت عادی این ایمیل هیچ فرقی با ایمیل های دیگه برای من نداشت ولی این بار آتیشم زد. اگه من می خواستم یه دوست واقعی اسم ببرم، خانوم نارنجی اولین گزینه بود و فکر می کردم که من هم دوست واقعیش هستم ولی من چطور دوست واقعی می تونم باشم که در حالیکه دوستم سخت ترین دوران زندگیش رو تحمل می کنه، من نیم تونم کنارش باشم و حداقل درددلش رو بشنوم . می خواستم یه ایمیل براش بزنم و این ها رو بنویسم ولی بخاطر اینکه ترسیدم همین مسئله باعث خرابتر شدن رابطه شون بشه، صرفنظر کردم و فقط براش نوشتم "یعنی ما دوست های واقعی هستیم" و اونم نوشت آره با یه بوس گنده. :(

خیلی ناراحت شدم. نمی تونم ناراحتی و ناامیدیم رو توصیف کنم. با اینکه ما بطور مداوم با هم در ارتباط تلفنی بودیم ولی این روزها که بیشتر بهم احتیاج داره، من جرئت تلفن کردن رو بهش ندارم. بلاخره هفته پیش خودم رو راضی کردم و بهش زنگ زدم و یک ساعتی با هم صحبت کردیم ولی در طول مدت صحبت من معذب بودم و احساس عذاب وجدان می کردم. دلم می خواست چشمم رو روی همه چی ببندم و بهش بگم که وقتی این همه تو داره و وقتی این همه عذاب میکشه که ظاهرش رو حفظ کنه، چقدر ناراحت میشم و چه حالی پیدا می کنم. دلم می خواست بهش بگم که آرزو می کردم دوست واقعیش باشم. دوستی که بتونه حرفهاش و درد دلهاش رو بشنوه و تو همچین شرایطی کنارش باشه. دلم می خواست بهش بگم که حالا که خواهر نداره تو این شرایط سخت من می تونم کنارش باشم ولی فقط به این شرط که خودش بخواد. به این شرط که اون هم منو دوست واقعیش بدونه. نتونستم بگم و این حسرت به دلم موند که در کنار دوستم باشم و بتونم کمکش کنم. دوستی که فکر می کردم دوست واقعیش هستم.

امروز صبح:

آقای زرد به موبایلم زنگ. امیدوار بودم که بگه که عقلش اومده سرجاش و برگشته سر خونه و زندگیش. فکر کردم می خواد بگه به روی خانوم نارنجی نیارم و همه چی تموم شده. با خوشحالی تموم جواب دادم. دیدم خیلی حالش گرفته است. فکر کردم می خواد بگه همه چی تمومه. گفت "از خانوم نارنجی خبر داری؟" گفتم "نه" گفت "خواب بدی دیدم و نگرانشم" دلم می خواست نزدیکم بود و می زدم توی سرش که با دست خودش زندگیش رو نابود کرد. ازش خواستم اجازه بده به خانوم نارنجی بگم که می دونم جریان چیه ولی مخالفت کرد و اونم می گفت که کارها خراب تر میشه و دوباره ازم خواست که تا وقتی خود خانوم نارنجی بهم نگفته به روش نیارم.

اخه یکی نیست بهش بگه تو که مرغت یه پا داره و تصمیم رو گرفتی برات چه فرقی می کنه. حداقل بذار اگه می تونم به دوستم کمک کنم که راحت تر این دوران سخت رو بگذرونه.

خلاصه جریان از اینکه نوشتم مفصل تره ولی شما بهم بگید که چکار کنم؟ شما بودید چکار می کردید؟ و سوال مهم تر اینکه واقعا چطور میشه که 5 سال زندگی مشترک یه شبه نابود میشه؟

پ.ن.1: واقعا Blogspot واسه پرچونه هایی مثل من و زیزیلک اصلا فضای خوبی نیست. نونوچه هم که تاحالا پستی نذاشته و نمی تونم در موردش قضاوت کنم :).

پ.ن.2: برای امروز کافیه چون ممکنه پست جدید زیزیلک نخونده بره تو آرشیو