سال 88 بدترین سال زندگیم بود؟

خب، خب به سلامتی کلکسیون نحسی این سال تکمیل شد و دیروز بعد از ظهر خبر فوت ناگهانی یکی از بچه های دانشگاه رو شنیدم.

دوسال پیش که بعد از سالها دور هم جمع شده بودیم، اولین بار بود که شناختمش و فرداش هم با چند تا دیگه از بچه ها اومدند خونه ما. اون موقع یه بچه داشت که یکسالش نشده بود. یعنی بچه اش الان به زور سه سالشه. یادمه که خیلی از خودش و خانومش خوشم اومده بود. خیلی با شخصیت بودند. الان که فکر می کنم می بینم که چقدر خاطرات اون شب و اون روز دور هستند. یک شب رویایی که خیلی از دوستان قدیمی همدیگرو بعد از ده سال دیدند. یادمه که از هیجانی که داشتم شب قبلش و حتی خود اون شب نتونستم بخوابم.

هممون با این فکر از رستوران اومدیم بیرون که حتما باید این دیدارها رو زود به زود تجدید کنیم و مرتب از حال هم خبر داشته باشیم. ولی . . .

دیروز داشتم وبلاگ بچه های دانشگاه رو می خوندم دیدم رضا واسه مرتضی پیغام گذاشته که "دلم برات تنگ شده از عروسی احمد به بعد ندیدمت. 5 سال از اون موقع گذشته" و امروز احتمالا رضا و مرتضی همدیگه رو می بینن دوباره بخاطر احمد ولی بخاطر مراسم ختمش.

واقعا دنیا به نظر شما مسخره نیست.

تمام دوسال گذشته تو اون وبلاگ داشتیم واسه هم می نوشتیم که ممکنه این روزها دیگه تکرار نشه و بیاید قدر بدونیم و از حال هم خبردار بشیم. بیاید دور هم دوباره جمع بشیم و از این حرفها ولی هر کدوم از ما به بهونه ای این حرفها رو نشدنیده می گرفتیم و از امروز به بعد می دونم که تو هر برنامه گردهمایی احتمالی، قلب من از غصه و ناراحتی فشرده میشه و از اون بدتر اینه که وقتی یاد اون روز خوب تو دوسال پیش بیفتم به جای شادی پرده سیاهی از غم و اندوه تو ذهنم میاد.

***

از اول هفته داشتم فکر می کردم بیام تو ایم وبلاگ بیچاره که دیگه هیچکی تحویلش نمیگیره برای عید بنویسم. رفتم مطالب پارسال رو خوندم و دیدم که چقدر خوشحال بودیم. با اینکه سالهاست عید واسه من رنگ و بوی گذشته رو نداره ولی باز هم رنگ سبز بهار من بی ذوق رو هم به وجد آورده بود. براتون یه شعر قشنگ گذاشته بودم و نونوچه (که دیگه مدتهاست اینجا سر نزده )عکس سفره هفت سینش رو گذاشت و عکس آقا گاوه رو. آقا گاوه ای که با اینکه رنگمون سبز بود ولی شاخمون زد. یادش به خیر انگار سالهاست که از اون روزها گذشته. واسه همین دلم نمی اومد که امسال در آستانه بهار بدون رنگ و بوی شادی بیام اینجا و چیزی بنویسم که یاد آور سختی های این سال لعنتی باشه ولی با اتفاق دیروز دیگه نتونستم که ننویسم.

امسال سال سختی برای من و شما بود و می دونم که سال سختتری برای خیلی از مردم بود. مردمی که غصه های ما در برابر غمهای اونها واقعا ناچیزی. سالی که با شادی و امید شروع شد به بدترین وجهی داره تموم میشه و از همه بدتر اینه که من علیرغم همه دلداری هایی که به خودم و به اطرافیانم میدم دارم صبر و امیدم رو از دست میدم.

دیروز که این خبر رو شنیدم با اینکه زیاد نمی شناختمش، تمام تنم شروع کرد به لرزیدن و گریه کردم. نمی دونم چرا اینقدر شدید گریه ام گرفت ولی شاید بخاطر همه باریه که امسال تحمل کردم و سعی کردم به همشون بخندم. هنوز هم بعض دارم. هنوز هم دلم می خواد گریه کنم ولی خجالت می کشم. از همه اونهایی که امسال صدمه دیدند خجالت می کشم و سعی می کنم خودم رو کنترل کنم.

ای کاش واژه ای بود که می تونستم باهاش همه احساسم رو براتون شرح بدم ولی نمی تونم پیداش کنم. ای کاش اجازه داشتم حداقل با همین واژه های موجود همه حرفم رو بزنم و ای کاش. . .

در هر صورت برای خواهرای خوبم و همه کسایی که می شناسم و همه خواهرا و برادرایی که امسال پیداشون کردم و همه مردم سرزمینم، در آستانه فصل سبز بهار، سالی خوب (حداقل سالی بهتر از امسال) و روزهایی به سبزی بهار آرزو می کنم.

زیزیلک و نونوچه عزیزم سال نو مبارک